Alamut’ ta Öğretilen Haşhaşi Gizli Öğretisi ve Dereceleri

1256 yılında Alamut kalesinin, Moğol komutanı Hülagu tarafından yıkılmasıyla, Nizari İsmaili’lerin bir çoğu Afganistan’a, Himalaya’lara ve özellikle Sind’e kaçtılar…Bazı gruplar, zaten daha XI. yüz yıl kadar erken bir dönemde Hindistan’da etkinlik gösteriyorlardı. Burada, “Bohra”lar adıyla bilinen İsmaili tarikatı mevcuttu. Bu tarikatın kurucusu, henüz 1067 yılında, Cambay’a göç eden ve buradan Gujerat’a geçen, Abdullah adında bir Yemenliydi. Bugün de, Bohra’lar hala bu bölgede gizli varlıklarını ve güçlerini sürdürüyorlar.”
“…Bir diğer büyük kol, bugün özellikle Pencap’ta etkin olan “Hoca”lar tarikatıdır. Bu tarikatın geleneklerine göre, kurucuları kuzeybatı Hindistan’a XIII. yüz yıl başlarında gelen, “Satagut” (gerçek ışığın öğretmeni) adında bir daidir.”
“…Ağa Han önderliğindeki, çağdaş İsmaili’lerin dayandığı temel “Hocalar” tarikatıdır ve doğrudan Nizari İsmaili’lerin yani Haşhişi’lerin soyundan gelmektedir.”
“Bugün, Ağa Han, tam olarak Prens Kerim el-Hüseyni, Ağa Han IV., İsmaili’lerin, kırk dokuzuncu imamı olup, doğrudan Muhammed’in soyundan geldiğini ileri sürmektedir. Tüm dünya üzerindeki tahmini yirmi milyon İsmaili’nin lideri olup, sadece bağışlardan oluşan, yıllık gelirinin, 1985 yılı için 75 milyon Sterlin olduğu açıklanmıştır.”
Edward Burman, The Assassins-Holy Killers of Islam
Devrimci bir dahi olarak kabul edilen Hasan Sabbah’ın teolojik ve politik görüşleri, ülkesinin Araplar tarafından fethedilmesi ve buna bağlı olarak İslam dininin kabul edilmesinden sonra, İran’a özgü ilk dinsel ve politik yaratımdır. Bu geniş anlamda, Haşişi’lerin kurucusunun düşünce ve öğretilerinin Orta Doğu’daki politik akımlar ve dinsel yaşantı üzerinde uzun menzilli bir etkisinin bulunduğu söylenebilir. Hasan Sabbah’ın mirası, bugün bir yandan Ağa Han tarafından, diğer yandan Lübnan ve İran’da bulunan devrimci gruplar tarafından paylaşılmaktadır.

Düşünce Okulları
“Genel olarak İsmaili’lerin, özel olarak da Nizari İsmaili’lerin asıl sorunu, her dönemde resmi İslam tarafından sapkın kabul edilerek baskı altında tutulmak istenmeleridir (Mısır Fatımi halifelerinin yönetiminde İsmaili inancının resmi dinsel görüş olarak kabul edildiği dönem dışında). Bu baskının sonucu olarak, Haşişi inancının herkesce anlaşılabilir bir açıklaması hiç yapılmamıştır. Haşişi’ler kendi öğretilerini gizli tutmuşlar, düşmanları ise, sapkın oldukları gerekçesiyle, inceleme araştırma yapmadan onları neredeyse yok saymışlardır.”

“Hasan Sabbah, sıradan kişilerin bilgi edinmesine engel olmuş, her kitabın tehlikesini ve her yazarın dağarcığını zaten bilenler dışında, bilginlerin eski kitapları incelemelerine izin vermemiştir. Yandaşları ile birlikte, teoloji alanında, “Allah’ımız Muhammedin Allah’ıdır” demekten öteye geçememiştir.”
Şehrestani
“İslam bir mesih dini değildir ve bir kurtarıcı-mesih kavramına yer vermez. Yine de, büyük olasılıkla Hıristiyan etkisi altında, İslam’da Peygamberin soyundan gelen bir kişi ya da yeniden dünyaya gelen İsa kişiliğinde, “imanın eskatolojik onarımcısı” yani “Mehdi” (Tanrısal Rehber) kavramı zamanla gelişmiştir. İsa’nın ortaya çıkmasıyla, “son yargı” dönemi başlayacaktır. İyiler cennete giderken, kötüler cehenneme atılacaklar; cennette ödüller, cehennemde ise cezalar olacaktır. Böylece öngörülen “Son”dan önceki dönem de oldukça karamsardır: Kabe yol olacak, Kur’an sayfaları boş kağıda dönüşecek, Kur’an’ın buyrukları belleklerden silinecek, Allah bile “Tanrısal Söz”ü (logos-kelam) terkedecektir. İşte o zaman kıyamet kopacaktır.”
Encyclopaedia Brittanica
“Çesitli duygu yüklü isimler altında, İsa’dan Kur’an’da tam otuz beş kez sözedilir; “Allah’ın Habercisi” ve “Mesih” gibi…Ama, Kur’an’ın hiç bir yerinde İsa, ölümlü bir peygamberden, Muhammed’in yolunu açan kişi ve tek yüce Allah’ın bir sözcüsü olduğundan daha farklı bir niteliğe sahip değildir. Tıpkı Basilides ve Mani’nin söyledikleri gibi, Kur’an İsa’nın çarmıhta ölmediğini yazar; “Onu öldürmediler, onu çarmıha germediler, öyle yaptıklarını zannettiler”. Bu pek de açık olmayan sözler dışında başka bir yorum yoktur. Ancak İslam yorumcularına göre, ölmek üzere İsa’nın yerine geçen bir başkası vardır. Her zaman olmasa da, bu kişinin Sirene’li Simon olduğu ileri sürülür. Bazı İslam Yazarları, İsa’nın bir duvar girintisine gizlenerek, tıpkı Nag-Hammadi yazıtlarında da belirtildiği gibi, taklidinin çarmıhta can verişini izlediğini yazarlar.”
Baigent, Leigh, Lincoln-The Holy Blood and the Holy Grail
“Yeniden Doğuş” öğretisi, ya da daha doğrusu “ruh göçü” kavramı, İran’da geniş kabul görmüş ve İslam’daki Mehdi inancına evrimlenmiştir. Bu öğretinin, İsmaili versiyonu iki ayrı düşünce okulu biçiminde ortaya çıkmıştır. İlki, İsmail”in kendisini doğrudan ölümsüz ve dolayısıyla Mehdi olarak kabul eder. İkincisi, İsmail’in oğlu Muhammed’in Mehdi olduğunu ve tüm dünyayı fethetmeden önce ölmeyeceğini ileri sürer.
Dürzi’ler “yeniden doğuş”u kendi inançlarının temel ve ayırd edici bir ilkesi olarak benimserler. Dürzi’liğin kurucusu Hakim’in on ikinci imamın ruhuna sahip olduğuna inanırlar. Hakim’in tüm dinsel yetkisi de bu olgudan kaynaklanmaktadır. Haşişi’lere oranla daha fazla bilgi sahibi olduğumuz Dürzi’lerin öğretileri aslında hemen hemen Haşişi’lerin öğretisiyle eştir: “tüm ruhlar hep bir anda yaratılmışlardır, sayıları sınırlıdır. Her ruh bir dizi ruh göçü ile gelişir ve mükemmelliğe doğru yükselir.”

“İnsanlığın dinsel gelişiminin, her biri yedi yıl süren, yedi ayrı peygamber döneminde gerçekleştiği tasavvur edilmektedir. Bu yedi peygamberin ilk altısı: Adem, Nuh, İbrahim, Musa, İsa ve Muhammed’tir. Bu Tanrı habercilerinin her biri, sıradan insanların bile anlayıp yorumlayabileceği bir dinsel yasa ortaya koymuşlardır. Buna “zahir”, yani dış görünüş denilebilir. Ancak, bu peygamberlerin verdiği her bir mesajın bir de, içrek, gizli gerçekleri vardır. Bu içrek gerçekleri ancak az sayıda aydınlanmış kişi anlayıp yorumlayabilir.

Buna da “batın”, ya da içrek gerçek adı verilir.”
“Haka’ik (içrek gerçeklerin bütünü), bu yedi peygamberi izleyen birer “Vasi” (elçi) ya da “Samit”(suskun) tarafından açıklanabilir. Bu kişinin görevi kutsal yazılar ve kurallardaki batını izah etmektir. Her bir vasiden sonra, ayrıca yedi tane imam dünyaya gelir. Yedinci imam bu dizgedeki yeni peygamberdir ve böylece çember tamamlanır. Son döneme damgasını vuracak olan Mehdi, herkese tüm içrek gerçeklerin açıklamasını yapacak ve böylece Tanrısal bilgi dönemini başlatacaktır.”
“İsmaili teolojisi, işte bu denli “vahiyci” (revelationary) bir nitelik taşır. İnsan aklından aşkın olup, insanın anlayamayacağı düşünülen haka’ik, aslında gnostik öğretiden türetilmiştir. Tümüyle Neoplatoncu değerlerden yola çıkarak, maddi ve manevi dünyanın ilkelerini açıklama iddiasındadır. Gnostikler, maddi dünyanın ikincil bir tanrı tarafından yaratıldığını düşünürler. Bu Eski Ahit’teki Yahova’dır. Yahova, gerçek Tanrının dünyayı yanlış inançlardan temizlemek için İsa’nın bedeninde oğlunu göndermesine kadar, belirli bir özgürlüğe sahip olabilmiştir. Muhammed’in gnostik bir görüş olan, çarhıhta ölen kişinin sadece bir hayal, Romalılarla Yahudilerin yaralayamadıkları bir görüntüden ibaret olduğunu İslam’a uyarlamasıyla, birçok gnostik ögenin İslam’a geçiş yolu açıldı.

“İsmaili haka’ikinin özü, “İlk Neden” olarak Tanrı’nın reddedilmesinde ve kendi içinde belirli bir akılcılığa yönelmesindedir. Bu öğreti aynı zamanda İsmaili’lerin sapkınlığının temelidir. Onlara göre “İlk Neden” evrensel akılla birleşen Tanrısal buyruk yani Tanrı Sözüdür (logos-kelam). Bu yüzden, İsmaili’lerin buyruk-düzen-yasa hakkındaki düşünceleri, içrek öğretilerinin çekirdeğini oluşturur ve Neoplatoncu felsefe ile İslam’ın sentezini gerçekleştirir. Hasan Sabbah’ın gücü ve fedailerinin bağlılığı, Tanrı’nın aşkın doğası hakkında İsmaili öğretisinin kategorik ısrarından kaynaklanır. Böylesi mutlak bir Tanrı ve mutlak bir imam, mutlak bir inanç ve itaat gerektirir.”
1-İmam (Ali ve Nizar’ın soyundan)
Tam Aydınlanmışlar:
2-Dai’d-D’uat (Baş Dai)
3-Dai’l-Kebir (Büyük Dai)
4-Dai
Yarı Aydınlanmışlar:
5-Refik
6-Lasik
7-Fedai
“Her ne kadar, aydınlanma derecelenmelerinin ayrıntıları, 1332 yılında Dürzi’ler hakkında kaleme alınmış tarihi bir belgeden aktarılmışsa da, Haşişi’ler ile asıl fark, derece sayısının Dürzi’lerde, belki de dokuz göksel cisimle uyum sağlamak için, dokuza yükseltilmiş olmasındadır.”
Dokuz Derece
Adaylar, yaşam boyu kendilerini de öğretmenleri kadar önemli kılacak olan, ebedi bilgelik ve gizli güç sahibi olacaklarına inanarak örgüte katılırlar ve dokuz dereceden oluşan bir aydınlanma sürecinden geçirilirler.
İlk Derece
İlk derecede, öğretmenler adayları, tüm önceden öğrenip kabul ettikleri dinsel ve siyasal düşünce ve yargılardan kuşku duyma durumuna düşürürler. Daha önce kendilerine öğretilen her türlü bilginin önyargılı ve sarsılabilir olduğuna, olası her çeşit tartışma tekniği kullanılarak, inandırılırlar. Arap tarihçi Makrızi’nin aktardığına göre; bunun sonucu, öğrencilerin her sorunun en doğru yorumunu yapabilen tek gerçek bilgi kaynağının öğretmenleri olduğuna inanmaları ve öğretmenlerinin kişiliklerine bağımlı duruma gelmeleridir. Öğretmenler, aynı zamanda, formel bilginin aslında, hazır duruma geldiklerinde öğrenecekleri, gerçek, gizli ve güçlü sırrın sadece bir örtüsü olduğu hakkında sürekli ipuçları verirler. Bu akıl bulandırma tekniği, öğrencinin bir öğretmene körü körüne bağlılık andı içecek hale gelmesine kadar sürdürülür.
İkinci Derece
Öğrencilere bu derecede, korunması İmama teslim edilmiş olan içrek bilgiler olmadıkça, bu içrek öğretinin basit birer simgesi durumunda olan dinsel kurallar izlenerek Allah’ın rızasına ulaşmanın imkansız olduğu öğretilir.
Üçüncü Derece
Bu derecede, gelmiş geçmiş imamların sayısı ve kişilikleri, yedi sayısının maddi ve manevi dünyadaki anlamı aktarılır. Artık, kesinlikle “Onikiimamcı” inanç ve görüşlerden uzaklaşılarak, son altı imamın saygı duyulmaya gerek olmayan, manevi bilgilerden yoksun, sıradan insanlar oldukları öğretilir.
Dördüncü Derece
Öğrenciye, yedi “Natık” (bildiren-peygamber) dönemleri, onları izleyen altı “Samit” (suskun imamlar) ve her yeni natığın kendinden önce gelenlerin dinsel öğretisini nasıl değiştirdiği öğretilir. Bu eğitim, Muhammed’in son peygamber ve Kur’an’ın da Allah’ın son vahyi olamadığının kabul ettirilmesini içerir ki, tüm bunlar öğrenciyi İslam dininden çıkarır. Bu derecede ayrıca, yedinci ve son natık, “Sahib-ul-Amr” (varlıkların sahibi) İsmail’in oğlu Muhammed’in “Eskilerin Bilimi”ni (Ulum-ul Evvelin) tamamlayıp, içrek öğretinin bilimi olan “Tevil” bilimini (Allegorik yorum) kurduğu aktarılır.
Beşinci Derece
Bu derecede, geleneklerin tümü terkedilerek, “Sayılar Bilimi” ve “Tevil” uygulamalarının öğretimine başlanır. Sürekli konuşulan konu dindir. Kur’an’ın sözcük anlamına giderek daha az önem verilirken, İslam dininin tüm kural ve koşulları ortadan kaldırılmak istenir. On iki sayısının anlamı ve on iki “hucca” (kanıt) öğretilir. Bu “hucca”lar, imamların propagandasına temel oluşturan ve onların kişisel öğretilerini yönlendiren kanıtlardır. Aynı zamanda, “hucca” sözcüğü, her imam tarafından, baş dai olarak atanan kişilere de ad olarak verilmiştir. Sonradan, oniki “hücce” insan omurgasındaki oniki sırt omuru ile bağdaştırılır; yedi kafa omuru (cervical) ise yedi peygamberi ya da yedi imamı simgeler.
Altıncı Derece
İslam dininin koşulları (namaz, oruç, hac, zekat, kelime-i şehadet) ve tüm diğer ritlerinin allegorik anlamları bu derecede öğrenciye aktarılır. Görünümde uygulanan bu koşul ve ritlerin temelde önemsiz olduğu ve bilgiye ulaşmış kişilerin bunlardan vazgeçebileceği öğretilir. Çünkü bu uygulamalar, kurnaz yasa koyucular tarafından, cahil ve kaba halkı yönetmek için konulmuştur.
Yedinci Derece
Bu ve bundan sonraki derecelere, öğretinin gerçek yapısı ve amaçlarını kavrayabilen önde gelen kişiler kabul edilir. “Önceden varolan” (Pre-existent) ve “Sonradan ortaya çıkan” (Subsequent) kavramları ve bunların dualist yapısı bu derecede öğretilir ve böylece, kişinin Tek Tanrı öğretisine olan inancının yıkılması amaçlanır.
Sekizinci Derece
“Önceden var olan”-“Sonradan ortaya çıkan” ikili öğretisi geliştirilir, öğrenci tarafından derinlemesine kavranmasına çalışılır. Ayrıca, en önemlisi, bu iki kavramın da üzerinde, ne adı, ne nitelikleri bilinebilen, hakkında hiç bir bilgi bulunmayan, tapınmak bile mümkün olmayan bir yüce Varlık olduğu hakkında ilk bilgiler verilmeye başlanır. Bu isimsiz Varlık, Zerdüşt inancındaki, “Zervan Akanana”yı (Sonsuz Zaman) andırmaktadır. Ancak, öğretinin bu noktasında, İsmaili’ler arasında farklı anlayışlar, çatışma ve karışıklıklar ortaya çıkmıştır. Yine de, Nuveyri “bu fikirleri kabul edenlerin yeri, dualistlerin ya da maddecilerin yanından başka bir yer olamaz” diyerek tümünü aynı sepete yerleştirmiştir. Bu derecede, öğrenciye peygamber olmak için, mucizeler yaratmaktansa politik, sosyal, dini ve felsefi bir sistem yaratıp uygulamak kabiliyetini göstermek gerektiği öğretilir. Ayrıca, dünyanın sonu, yeniden doğuş, cennet-cehennem gibi allegorik kavramların yanısıra çeşitli “kıyamet” doktrinleri de aktarılır.
Arkon Daraul, Secret Societies
Dokuzuncu Derece
Aydınlanma’nın bu en son derecesinde, tüm dogmatik din kurumlarından sıyrılan kişi artık, en saf ve basit anlamıyla, bir filozof olmuştur. Kendi arzusuna ve keyfine uygun düşen, düşünce sistem veya karışımını istediği gibi kabul etme özgürlüğüne kavuşmuştur.
Edward Granville, St Bard’s Hospital Journal (Mart 1897)
“Yedinci derece Büyük Giz’in açıklamasını getirir; tüm insanlar ve evrendeki tüm varlıklar aslında bir bütündür, en basit şey bile bu bütünün bir parçasıdır ve bu bütünün yaratma/yoketme gücü vardır. Bir İsmaili olarak birey, kendinde uyanmaya hazır olan bu gücü kullanma şansına sahiptir. Bu nedenle, gücün bir parçası olduğunu kavrayan kişi, insanlığın bu muazzam potansiyelinden habersiz olan diğer bilgisizleri yönetebilir. Bu güç, “Zamanın Tanrısı” (Lord of Time) adı verilen esrarlı varlık sayesinde edinilmiştir.”
“Sekizinci dereceye hak kazanabilmek için, kişi tüm dinlerin bir sahtekarlık olduğuna inanmalıdır. Önemli olan yalnızca birey ve bireysel akıldır; o da ancak, en büyük güç olan imama hizmet ederek mükemmelliğe erişebilir.”
“Dokuzuncu derece, inanç diye bir kavramın mevcut olmadığı, aslında herşeyin “eylem”den ibaret olduğu sırrının açıklandığı son derecedir. Her hangi bir eylemi düşünüp uygulamak da, tüm akıl ve mantığın yegane sahibi olan imamın elindedir. Şeyh-ül Cebel Sinan’a duyulan büyük saygının hatırı sayılır bir bölümü, herkesçe bilinen telepati ve durugörü gücünden kaynaklanmaktadır. Ebu Firaz tarafından aktarılan öyküde, bahçede bulunan bir kişinin düşüncelerini okuyarak, aklından geçirdiği sorulara cevap verebildiği anlatılmıştır. Hasan Sabbah da döneminin tanınmış bir simya ustasıdır. Haşişi’lerin günümüzde okült uygulamalar olarak bilinen, karanlık konularla uğraştıkları su götürmez. Zaten, o zamanlar, simya ve astroloji felsefe eğitiminin ayrılmaz bir parçası olarak kabul edilirdi.
Edward Burman, The Assassins-Holy Killers of Islam
Avrupa’da dinsel ya da din dışı, tüm gizli örgütlerin oluşmasına yol açan temel kavramlar Haçlılar tarafından İsmaili’lerden alınmıştır. Tampliye ve Hospitalye şövalyeleri, Loyola tarafından kurulan Cizvit’ler gibi örgütlerin tümü davalarına kendilerini adayış biçimleri günümüzde asla görülemeyen özveri sahibi kişilerden oluşmuştur. Haşin Dominiken’ler, ılımlı Fransisken’ler ve tüm kardeşlik örgütleri, ya Kahire’ye ya da Alamut’a ulaşacak biçimde geriye bağlanabilirler. Özellikle Tampliye Şövalyeleri, Büyük Üstad’ları, Prior’ları, dinsel adanmışlıkları ve hiyerarşik yapıları ile Doğu’daki İsmaili’lerle en güçlü benzeşmeyi gösterirler.

kaynak:

Edward Burman, The Assassins-Holy Killers of Islam

Arkon Daraul, Secret Societies

S. Ameer Alil

Derleyen:

Serdar Şenol